Nadciśnienie tętnicze jest patologicznym lub fizjologicznym predyspozycją do ostrego lub stopniowego wzrostu wskaźników zarówno skurczowych, jak i rozkurczowych składników wewnątrznaczyniowego ciśnienia krwi, które występuje jako niezależna jednostka nosologiczna lub jest przejawem innej patologii dostępnej u pacjenta.
Według statystyk światowych sytuacja epidemiologiczna pod względem występowania nadciśnienia tętniczego jest niekorzystna, ponieważ odsetek tej patologii w strukturze chorób profilu kardiologicznego osiąga 30%. Istnieje wyraźna zależność korelacji wzrostu ryzyka rozwoju objawów i konsekwencji nadciśnienia tętniczego wraz ze wzrostem wieku pacjenta, a zatem główną kategorią zwiększonego ryzyka są twarze dojrzałej i starszej.
Przyczyny nadciśnienia tętniczego
Pojawienie się objawów zwiększonego ciśnienia krwi u pacjenta może wystąpić na tle istniejących chorób przewlekłych, a następnie mówimy o wtórnej lub objawowej wersji nadciśnienia tętniczego. W przypadku, gdy nadciśnienie tętnicze jest pierwotne, a nawet po kompleksowym badaniu pacjenta, nie jest możliwe określenie przyczyny, która wywołuje wzrost ciśnienia wewnątrznaczyniowego, należy zastosować termin „nadciśnienie tętnicze", który jest niezależną postacią nosologiczną.
Pierwotne nadciśnienie tętnicze obserwuje się w prawie 90% przypadków wzrostu ciśnienia krwi, a obecnie rozważany jest rozwój poletiologiczny tego stanu patologicznego. Zatem istnieją nie zmodyfikowane czynniki ryzyka nadciśnienia tętniczego, którego nie można uniknąć (seksualne, genetyczne i wiek), jednak te wywołujące czynniki nie są dominujące w rozwoju ciężkiego nadciśnienia tętniczego. W większym stopniu na rozwój pierwotnego nadciśnienia tętniczego ma wpływ ludzki styl życia (nie zrównoważone odżywianie, złe nawyki, bezczynność, niestabilność psycho -emocjonalna). Razem wszystkie powyższe czynniki prowokujące prędzej czy później tworzą korzystne warunki dla patogenetycznego rozwoju nadciśnienia tętniczego.
Obecnie brano pod uwagę wiele patogenetycznych teorii rozwoju niezbędnego nadciśnienia tętniczego, chociaż hipotezy te nie mają wpływu na taktykę pacjenta i określając objętość miar terapeutycznych. Etiopatogeny rozwoju wtórnego nadciśnienia tętniczego należy wziąć pod uwagę w większym stopniu, ponieważ bez eliminacji czynnika etiologicznego wywołującego wzrost ciśnienia krwi, w tym przypadku nie należy czekać na pozytywne wyniki leczenia.
Tak więc, w przypadku renowacyjnej wersji objawowego nadciśnienia tętniczego, głównym połączeniem patogenetycznym jest zwężenie tętnicy nerkowej, która występuje w przypadku zmiany miażdżycowej lub dysplazji włóknisto-mięśniowej. Niezwykle rzadkim czynnikiem etiologicznym, który wpływa na tętnice nerkowe, jest ogólnoustrojowe zapalenie naczyń. Konsekwencją zwężenia jest rozwój zmiany niedokrwiennej jednej lub obu nerek, które wywołują hiperprodukcję reniny, która ma pośredni wpływ na wzrost ciśnienia krwi.
W patogenezie rozwoju endokrynnej postaci etiologicznej nadciśnienia tętniczego istnieje wzrost poziomu substancji hormonalnych, które mają stymulujący wpływ na wzrost wewnątrznaczyniowego ciśnienia krwi, który występuje wraz z zespołem Celenko-Rush, zespołu Conn i feoochromocytomii. Niektóre choroby sercowo -naczyniowe mogą działać jako patologia w tle dla rozwoju wtórnego nadciśnienia tętniczego, takiego jak koarktacja aorta.
Objawy nadciśnienia tętniczego
Objawy kliniczne w początkowym etapie rozwoju nadciśnienia tętniczego mogą być całkowicie nieobecne, a diagnoza w tym przypadku opiera się wyłącznie na danych z obiektywnego i instrumentalnego badania-praktycznego.
Skargi przedstawione przez pacjentów cierpiących na nadciśnienie tętnicze są dość niekwestionowane, a zatem w debiucie niezbędnego nadciśnienia diagnoza jest znacznie trudna. W większości przypadków, z epizodem nadciśnienia tętniczego, pacjent jest zaburzony przez ból głowy z dominującą lokalizacją w okolicy czołowej i potylicznej, ostre zawroty głowy, szczególnie podczas zmiany pozycji ciała w przestrzeni, patologicznym szumem w uszach. Te objawy nie są patognomoniczne, więc nie jest wskazane uznanie ich za kryteria kliniczne nadciśnienia tętniczego, ponieważ powyższe objawy są okresowo obserwowane u absolutnie zdrowych ludzi i nie mają nic wspólnego ze wzrostem ciśnienia krwi. Klasyczne objawy kliniczne w postaci zaburzeń oddechowych, objawy dysfunkcji aktywności sercowej obserwuje się tylko w dalekim etapie nadciśnienia tętniczego.
Niektórym etiopatogenetycznym formom nadciśnienia tętniczego towarzyszy rozwój określonych objawów klinicznych, w związku z którym doświadczony specjalista może ustalić prawidłową diagnozę podczas pierwszego badania i dokładne zbieranie anamnezy. Na przykład, w przypadku renowacyjnego nadciśnienia tętniczego, zawsze odnotowano ostry debiut objawów klinicznych, który polega na gwałtownym krytycznym i stałym wzrostie wskaźników ciśnienia krwi głównie ze względu na składnik rozkurczowy. Renowaskularne nadciśnienie tętnicze nie charakteryzuje się przebiegiem kryzysu, jednak studnia pacjenta z tą patologią jest niezwykle ciężka.
Przeciwnie, odrębne nadciśnienie tętnicze hormonalne, charakteryzuje się tendencją do napadowego przebiegu choroby z rozwojem klasycznych kryzysów nadciśnienia. W przypadku tej patologii pacjent ma kliniczną „napad triadę", która polega na opracowaniu ostrych bólu głowy, wyraźne pocenie się i szybkie kołatanie serca, jest charakterystyczna. Pacjenci w tym stanie patologicznym mają ekstremalną pobudliwość psycho -emocjonalną. Opracowanie kryzysu nadciśnieniowego występuje najczęściej w nocy, a czas trwania objawów klinicznych nie przekracza większej niż godzinę, po czym pacjenci zauważają ostre osłabienie i tępy wspólny ból głowy.
Stopnie i stadia nadciśnienia tętniczego
Określenie nasilenia i intensywności objawów klinicznych nadciśnienia tętniczego, a także stadium rozwoju choroby, jest warunkiem wstępnym wyboru odpowiedniego schematu leczenia. Oddzielenie nadciśnienia tętniczego opiera się zarówno na genezie pierwotnej, jak i objawowej, na poziomie wzrostu ciśnienia krwi i rozkurczowej.
Pacjenci z 1 stopniem nadciśnienia tętniczego najczęściej nie zauważają wyraźnego naruszenia własnego zdrowia ze względu na fakt, że liczby ciśnienia krwi w tej sytuacji nie przekraczają 159/99 mm. Rt. Sztuka.
2 stopnie nadciśnienia tętniczego towarzyszą wyraźne objawy kliniczne i zmiany organiczne w narządach docelowych, a wskaźniki ciśnienia krwi znajdują się w zakresie 179/109 mm. Rt. Sztuka.
3 stopień choroby wyróżnia się niezwykle ciężkim agresywnym przebiegiem i tendencją do rozwijania powikłań od upośledzonego funkcji mózgu i serca. Przy trzecim stopniu odnotowano krytyczny wzrost ciśnienia krwi przekraczający 180/110 mm. Rt. Sztuka.
Oprócz klasyfikacji nadciśnienia tętniczego pod względem nasilenia, w praktycznych czynnościach kardiolodzy stosują stadion rozdział tej patologii, których kryteriami jest obecność oznak uszkodzenia narządów docelowych.
W początkowym etapie nadciśnienia tętniczego, zarówno pierwotnej, jak i wtórnej genezy, pacjent całkowicie nie ma objawów zmian organicznych wrażliwych na wzrost ciśnienia krwi w tkankach i narządach.
Drugi stadium choroby obejmuje rozwój szczegółowych objawów klinicznych, których intensywność objawów bezpośrednio zależy od nasilenia uszkodzenia narządów wewnętrznych. Jednak w większości przypadków ten etap nadciśnienia tętniczego jest ustalany na podstawie instrumentalnego potwierdzenia zmian narządów w postaci przerostowej kardiomiopatii lewej komory serca zgodnie z analizą echokardioskopii i EKG, zwężeniem naczyń tętnicowych w siatkówce, w siatkówce wzrostu, umiarkowanego wzrostu naczyniowej w zakresie wzrostu, umiarkowanego wzrostu naczyniowej w zakresie zachowania naczyniowej w zakresie zachowania naczyń w zakresie zachowania naczyń. poziomy w plazmie poziomej.
Trzeci etap nadciśnienia tętniczego jest końcowy, w którym pacjent ma rozwój nieodwracalnych zmian we wszystkich narządach wrażliwych na zwiększone ciśnienie krwi. W odniesieniu do serca u osoby, która od dawna cierpi na wzrost ciśnienia krwi, rozwija się niedokrwienne uszkodzenie mięśnia sercowego, objawiane w tworzeniu stref zawałowych. Na strukturach mózgu nadciśnienie tętnicze ma negatywny wpływ w postaci prowokacji przejściowych ataków niedokrwiennych, encefalopatii nadciśnienia, a nawet tworzenia ognisk udaru niedokrwiennego. Długo terminowy ogólnoustrojowy wzrost ciśnienia wewnątrznaczyniowego niezwykle negatywnie wpływa na strukturę naczyń krwionośnych, których wynikiem jest tworzenie krwotok w siatkówce i obrzęku dysku wzrokowego.
Terminalny etap rozwoju nadciśnienia tętniczego charakteryzuje się znaczącym tłumieniem funkcji nerek, co znajduje odzwierciedlenie na poziomie poziomów kreatyniny, co przekracza wskaźnik 177 μmol/l.
Diagnoza nadciśnienia tętniczego
Podczas przeprowadzania badań klinicznych i instrumentalnych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, głównym celem nie powinno być tak bardzo ustalenie faktu zwiększania ciśnienia krwi, ale wykrycie przyczyny rozwoju wtórnego nadciśnienia tętniczego, oznak uszkodzenia organów wewnętrznych, a także o wycenę obecności czynników ryzyka dla rozwój komplikacji perwersyjnej.
Po początkowym kontakcie z kluczem chore w celu ustalenia prawidłowej diagnozy i określania dalszych taktyk leczenia, dokładne gromadzenie danych anamnestowych pacjenta jest dokładnym zbiorem. Obiektywne badanie pacjenta cierpiącego na nadciśnienie tętnicze pozwala określić postać etiopatogenetyczną choroby z powodu wykrycia określonych objawów patogognomonicznych. Tak więc, przy istniejącym rodzaju otyłości brzucha u pacjenta, w połączeniu z przerostem, hirsutyzmem i utrzymującym się wzrostem rozkurczowego składnika ciśnienia tętniczego, należy przyjąć endokrynną naturę choroby (zespół iconko dolnego). W przypadku chromocytoma, towarzyszącego ciężkiego napadowego nadciśnienia tętniczego tętniczego, obserwuje się wzrost pigmentacji skóry w projekcji pustych pustek. Głównym diagnostycznym kryterium klinicznym renowacyjnego nadciśnienia tętniczego jest osłonięcie szumu naczyniowego w projekcji obszaru bliskiego narastania.
Objętość badań laboratoryjnych nadciśnienia tętniczego składa się z analizy lipidogramu pacjenta, określenia kwasu moczowego i kreatyniny, jako głównych kryteriów dysfunkcji nerek, analizy statusu hormonalnego pacjenta.
W celu ustalenia stadium choroby koniecznym stanem jest diagnoza zmian organów docelowych, to znaczy narządów, w których rozwijają się nieodwracalne zmiany z powodu wzrostu ciśnienia krwi. W ten sposób, aby zbadać serce pod kątem upośledzonej aktywności i zmiany organicznej, rejestracji elektrokardiograficznej i wizualizacji ultradźwięków, które są częścią standardowego badania badań przesiewowych wszystkich pacjentów cierpiących na nadciśnienie tętnicze. W celu wykrycia retinopatii, która obserwuje się głównie z przedłużonym ciężkim nadciśnieniem tętniczym, należy zbadać dno oka pacjenta. Wskazane jest stosowanie metod wizualizacji jako instrumentalnych metod badania nerek i mózgu, które nie są uwzględnione na obowiązkowej liście miar diagnostycznych, ale znacznie ułatwiają wczesne ustanowienie prawidłowej diagnozy (tomografia komputerowa, obrazowanie rezonansu magnetycznego).
Leczenie nadciśnienia tętniczego
Podstawowym współczesnym podejściem do terapii nadciśnienia tętniczego jest osiągnięcie maksymalnej eliminacji ryzyka rozwoju powikłań profilu serca i poziomu śmiertelności. W związku z tym priorytetem lekarza prowadzącego jest całkowite wyeliminowanie odwracalnych (zmodyfikowanych) czynników ryzyka dostępnych dla pacjenta z dalszym zatrzymaniem leku w nadciśnieniu tętniczym i jednoczesnym objawom klinicznym. Istnieje pewien standard, który polega na osiągnięciu docelowej granicy ciśnienia krwi, których wskaźniki nie powinny przekraczać 140/90 mm Hg
W jakich przypadkach należy stosować terapię przeciwnadciśnieniową do nadciśnienia tętniczego? Kardiolodzy w swojej praktyce wykorzystują rozwiniętą klasyfikację, która implikuje ocenę „ryzyka rozwoju powikłań sercowo -naczyniowych". Zgodnie z tą klasyfikacją połączone leczenie przy użyciu modyfikacji stylu życia i korekcji leku podlega osobom o wysokim ryzyku powikłań profilu serca w połączeniu z krytycznym wzrostem liczby ciśnienia krwi. Pacjenci należący do kategorii umiarkowanego i niskiego ryzyka podlegają obserwacji dynamicznej przez co najmniej trzy miesiące i tylko przy braku wpływu zastosowania metod korekcji nienaruszonej należy stosować leczenie przeciwnadciśnieniowe.
Zasady korekcji leku nadciśnienia tętniczego są stopniowym spadkiem ciśnienia krwi do liczby docelowych metodą stosowania minimalnej dawki terapeutycznej jednego lub więcej leków przeciwpotrzewkowych. W niektórych sytuacjach monoterapia z niską dawką leku hipotensywnego może mieć długi pozytywny efekt pod względem łagodzenia nadciśnienia tętniczego. Obecnie rynek farmaceutyczny jest wypełniony szeroką gamą leków przeciwnadciśnieniowych, jednak najbardziej popularne są połączone grupy leków z przedłużającymi się działaniami hipotensywnymi (do 24 godzin).
Jako leki z wyboru w odniesieniu do pierwszego epizodu nadciśnienia tętniczego, należy przyznać preferencja dla środków moczopędnych, które mają szeroki zakres pozytywnych skutków w postaci zapobiegania rozwojowi powikłań sercowo -naczyniowych, zmniejszania śmiertelności, a także zapobiegania postępowi hipertroficznych zmian w lewej komorze serca. Efekt farmakologiczny, którym towarzyszy łagodny spadek ciśnienia krwi, jest określany przez spadek wchłaniania wody i sodu oraz spadek oporności naczyniowej.
Wybór leku moczopędnego zależy od istniejących jednoczesnych chorób u pacjenta. Tak więc, z nadciśnieniem tętniczym, w połączeniu z oznakami niewydolności serca i nerek, należy preferować leki moczopędne pętlowe. Środki moczopędne tiazydowe z przedłużonym użyciem mogą wywołać rozwój zespołu hipokalemicznego, a zatem lepiej jest je stosować w połączeniu z antagonistami aldosteronu.
W sytuacji, w której pacjent ma oznaki nadciśnienia tętniczego w połączeniu z tachyarytmią, atakami dusznicy bolesnej i objawami przewlekłej niewydolności sercowo-naczyniowej o charakterze stagnacji, zaleca się użycie grupy blokatorów wody jako leków z pierwszego rzędu. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego tych leków jest zmniejszenie uwalniania serca i hamowania produktów reninowych. Należy pamiętać, że niezgodność z dawką leku tej grupy może wywołać wyraźny spadek częstości akcji serca i częstotliwości skurczów oskrzeli, co jest bezwzględnym wskazaniem do anulowania odbioru BA-Blocker.
Wskazane jest u pacjentów cierpiących na nadciśnienie tętnicze na tle białkomoczu. Absolutnym przeciwwskazaniem do stosowania leków grupy inhibitorów ACE jest u pacjenta podwójne zwężenie nerek. Leki antagonistów receptorów receptorów angiotensyny II mają podobny efekt hipotentyczny, a jedyną różnicą jest to, że nie wywołują rozwoju kaszlu i drzewności natury anhioneurotycznej, co znacznie rozszerza zakres ich zastosowania.
Leki grupy grupy blokerów kanałów wapniowych mają wyraźny efekt hipotentyczny, umożliwiając zatrzymanie nadciśnienia tętniczego z powodu spadku zawartości wapnia w ścianie naczyniowej. Kategorią przepisywania leków z tej grupy są głównie starsi pacjenci, którzy jednocześnie z nadciśnieniem tętniczym, obserwują oznaki niedokrwiennego uszkodzenia mięśnia sercowego, objawiające się w rozwoju ataków dławicy piersiowej. W praktyce kardiologicznej stosuje się wyłącznie przedłużone formy blokerów kanałów wapnia ze względu na fakt, że antagoniści wapnia krótkoterminowego znacznie zwiększają ryzyko prowokacji ostrego zawału mięśnia sercowego.
W sytuacji, w której nadciśnienie tętnicze u pacjenta jest połączone z naruszeniem rytmu aktywności serca, zaleca się zastosowanie kategorii wapnia fenyloaklamin i pochodnych benzotiazepiny. Bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania tej kategorii leków jest niewydolność serca pacjenta, któremu towarzyszy spadek frakcji emisji o mniej niż 45%.
Osobno należy rozważyć ulgę w kryzys nadciśnienia w nadciśnieniu, w którym występuje krytyczny wzrost liczby ciśnienia wewnątrznaczyniowego i ostrego przebiegu nadciśnienia tętniczego. W tej sytuacji preferencje należy przyznać lekom z wyraźnym działaniem przeciwnadciśnieniowym, ponieważ w przypadku przedłużonego przebiegu kryzysu nadciśnienia ryzyko śmiertelnego wyniku wzrasta gwałtownie. W przypadku oznak skomplikowanego kryzysu nadciśnienia nadciśnieniowego preferowana jest pozajelitowa ścieżka podawania leków o działaniu hipotensywnym. Większość grup czynników hipotensywnych powstaje w postaci pozajelitowej. Z reguły efekt hipotentyczny występuje nie później niż 5 minut po podaniu leku.
W przypadku nieskomplikowanego kryzysu nadciśnieniowego nie ma potrzeby stosowania pozajelitowych form leków przeciwnadciśnieniowych, ponieważ w tym stanie patologicznym nie ma krytycznego wzrostu ciśnienia krwi. Doustne spożycie środków przeciwnadciśnieniowych w odpowiedniej dawce pozwala zmniejszyć presję w ciągu kilku godzin i utrzymać liczbę docelowych w przyszłości. Oczywiście obecnie istnieje wiele metod zatrzymywania kryzysu nadciśnienia nadciśnieniowego w celu wykluczenia rozwoju powikłań, należy regularnie stosować planowany schemat terapii przeciwnadciśnieniowej.
W przypadku, gdy nadciśnienie tętnicze u pacjenta ma charakter drugorzędny i rozwija się w wyniku zwężenia tętnic nerkowych, podstawową metodą leczenia jest korekta operacyjnej zwężenia i rewaskularyzacji przez angioplastykę. Podręczniki operacyjne dla renowacyjnego nadciśnienia tętniczego (obejście przez przeciwieńowanie, endarterctomia) są stosowane tylko do istniejących przeciwwskazań do stosowania angioplastyki transluminalnej. Jeśli pacjent ma oznaki agresywnego przebiegu nadciśnienia tętniczego z powodu ciężkiej jednostronnej nefrosklerozy, jedynym leczeniem jest nefrektomia.
Z endokrynologicznym wtórnym nadciśnieniem tętniczym, kombinację leczenia chirurgicznego (radykalne wycięcie substratu nowotworu) i leczenie przeciwnadciśnieniowego leku (spironolakton w dziennej dawce 200 mg z pierwotnym aldosteronizmem, pcentoloamina w dawce 25 godzin z techromocytomem).
Zapobieganie nadciśnie tętnicze
Zgodność z miarami zapobiegawczymi, których działanie ma na celu zapobieganie epizodom zwiększania ciśnienia krwi wewnątrznaczyniowego, a także zmniejszenie ryzyka powikłań nadciśnienia tętniczego, jest wykazywane nie tylko pacjentom, którzy od dawna cierpią z powodu tej patologii, ale także dla zdrowych osób, których objawy zwiększonego ciśnienia mogą wystąpić.
Udowodnionym naukowo faktem jest bezpośrednia zależność korelacji wzrostu ciśnienia krwi w masie ludzkiego ciała, a zatem normalizacja ciężaru osoby cierpiącej na nadciśnienie tętnicze jest głównym zdarzeniem zapobiegawczym priorytetowym. Ponadto zgodność z zasadami korekcji zachowania żywności pomaga zapobiec postępowi miażdżycowych zmian naczyniowych, która jest jedną z głównych przyczyn nadciśnienia tętniczego.
Ostatnie badania w dziedzinie farmakologii wykazały korzystne działanie kwasów tłuszczowych z trudem omega-3 na przywracanie naczyń krwionośnych, które można również uznać za skuteczną metodę zapobiegania nadciśnieniu tętniczego. Biorąc pod uwagę te wnioski, należy codziennie stosować oliwę z oliwek w wystarczających ilościach i ostro ograniczyć tłuszcz zwierzęcy.
Oczywiście, jeśli chcesz pozbyć się objawów nadciśnienia tętniczego, powinieneś porzucić złe nawyki w postaci palenia i picia napojów alkoholowych, ponieważ cząstki nikotyny i alkoholu mogą zwiększyć ciśnienie krwi wewnątrznaczyniowe nawet w mikrodozach.
Osoby, które zauważyły już epizody nadciśnienia tętniczego jako wtórne środki zapobiegawcze, należy mierzyć codziennie za pomocą ciśnienia krwi, aby zachować specjalny pamiętnik odzwierciedlający skuteczność stosowanej terapii leku, i jeśli nowe objawy kliniczne pogarszają się, bez odroczenia lekarza uczestniczącego.
Nadciśnienie tętnicze - Który lekarz pomoże? W obecności lub podejrzeniu rozwoju nadciśnienia tętniczego należy natychmiast zasięgnąć porady dla takich lekarzy jako kardiologa, endokrynologa i nefrologa.